De Schiller-test is een diagnostische test die bestaat uit het aanbrengen van een jodiumoplossing, Lugol, op het interne gebied van de vagina en de baarmoederhals en heeft tot doel de integriteit van de cellen in dat gebied te verifiëren.
Wanneer de oplossing reageert met de cellen die aanwezig zijn in de vagina en baarmoederhals en bruin wordt, wordt gezegd dat het resultaat normaal is, maar wanneer het een bepaald gebied niet kan kleuren, is dit een teken dat er een verandering is, waardoor de uitvoering van meer specifieke examens.
Normaal gesproken wordt de Schiller-test uitgevoerd tijdens colposcopie en is daarom geïndiceerd voor vrouwen die seksueel actief zijn of die abnormale resultaten hebben gehad bij het preventieve onderzoek, het uitstrijkje.
Wanneer moet u de Schiller-test doen?
De Schiller-test wordt door de gynaecoloog geïndiceerd voor seksueel actieve vrouwen als een routine-onderzoek, bij degenen die een symptoom vertonen zoals pijn, afscheiding of bloeding na geslachtsgemeenschap of die abnormale resultaten hebben gehad in het uitstrijkje, ook bekend als een preventief onderzoek.
Bovendien kan de arts de test bestellen wanneer een gynaecologische aandoening wordt vermoed, zoals HPV, syfilis, vaginale ontsteking of baarmoederhalskanker. In deze gevallen kan het nodig zijn om naast het uitvoeren van de Schiller-test aanvullende tests uit te voeren, zoals bijvoorbeeld biopsie, transvaginale echografie en colposcopie. Lees meer over de tests die door de gynaecoloog kunnen worden besteld.
Positieve Schiller-test
Er wordt gezegd dat de Schiller-test positief is wanneer, na de plaatsing van de lugol, niet alle lugol door het weefsel wordt geabsorbeerd en er vergeelde gebieden in de baarmoederhals te zien zijn, wat erop wijst dat er veranderingen in de cellen zijn, wat kan duiden op de aanwezigheid van goedaardige veranderingen of kwaadaardig, zoals:
- IUD misplaatst;
- Vaginale ontstekingen;
- Syfilis;
- HPV-infectie
- Baarmoederhalskanker.
De Schiller-test kan echter een vals-positief resultaat geven, en daarom wordt in plaats daarvan het uitstrijkje meestal gevraagd, als een manier om baarmoederhalskanker te onderzoeken, om duidelijkere en concretere resultaten te geven. Om de positiviteit van de Schiller-test te bevestigen en de oorzaak van de verandering vast te stellen, kan de arts bovendien een biopsie aanvragen om de kenmerken van het weefsel en de cellen te zien.
Een ander vergelijkbaar examen is de azijnzuurtest waarbij hetzelfde principe van kleuring van de vagina en baarmoederhals wordt gebruikt, in welk geval het gebied witachtig moet zijn. Waar wit het duidelijkst is, zijn er tekenen van cellulaire veranderingen. Deze test is met name geschikt voor vrouwen die allergisch zijn voor jodium en daarom niet kunnen deelnemen aan de Schiller-test.
Negatieve Schiller-test
Er wordt gezegd dat de Schiller-test negatief is wanneer, na kleuring met lugol, het gehele vaginale slijmvlies en de baarmoederhals werden gekleurd, zonder dat er gelige gebieden werden waargenomen, wat erop wijst dat er geen veranderingen zijn in het genitale gebied van de vrouw, dat wil zeggen: normaal.