Ontwrichting van de elleboog is een veel voorkomende verwonding bij het kind, die bijvoorbeeld optreedt bij een val met gestrekte armen of als het kind aan slechts één arm wordt opgehangen.
Elleboogdislocatie kan ook optreden bij atleten tijdens training of competitie, en het terugplaatsen van de elleboog in zijn anatomische positie moet worden uitgevoerd door een gezondheidsdeskundige, omdat er ligamentscheuren of zenuw- of vasculaire veranderingen kunnen zijn die het moeilijk kunnen maken om rehabilitatie.
De stappen die de zorgverlener kan nemen om elleboogdislocatie te verminderen, kunnen zijn:
- Pak de arm van het kind met de handpalm naar beneden,
- Houd de arm en onderarm tegelijkertijd vast en trek ze lichtjes in tegengestelde richting om ruimte te creëren in het gewricht,
- Plaats de hand van het kind naar boven en buig tegelijkertijd de elleboog.
De elleboog wordt correct gepositioneerd als u een kleine kraak hoort, en het is mogelijk om de arm normaal te bewegen.
In elk geval, als u niet zeker bent van het type letsel, is het het veiligst om het slachtoffer onmiddellijk naar de eerste hulp te brengen, omdat het nodig is om de uiteinden van de botten van de arm en de elleboog te palperen, naast tests die de ligamenten evalueren , de test die de neurologische functie evalueert en een röntgenonderzoek, dat de hoek en ernst van de ontwrichting kan aantonen.
Wanneer een operatie is geïndiceerd
In de meest ernstige gevallen kan een operatie aangewezen zijn om de botten van de onderarm, de ellepijp en de radius goed te verplaatsen, vooral als het niet mogelijk is om dit gewricht goed te positioneren door de bovengenoemde reductie, bij botbreuk, grote instabiliteit van het gewricht of letsel aan het gewricht. zenuw of bloedvaten in de arm. Een operatie kan zo snel mogelijk worden uitgevoerd en kan onder plaatselijke verdoving worden uitgevoerd.
Herstel van elleboogdislocatie
In de eenvoudigste gevallen, wanneer het mogelijk is om de reductie uit te voeren met de bovenstaande stappen, zonder dat een operatie nodig is, is het herstel snel en kan de site een beetje pijnlijk zijn. Om dit ongemak te verlichten, kunt u een bevroren gelpack of ijspakking plaatsen. Het ijs moet 15-20 minuten worden aangebracht, zonder direct contact met de huid, en daarvoor kunt u een dunne tissue of papieren handdoek doen om de huid te beschermen. Deze zorg kan 2-3 keer per dag worden uitgevoerd.
Immobilisatie van de elleboog
Immobilisatie van de elleboog kan nodig zijn in geval van volledige dislocatie, die meestal operatief wordt behandeld. De immobilisatie kan 20-40 dagen duren, wat nodig is om de behandeling aan te vullen met fysiotherapie om de beweging van de elleboog te normaliseren. De duur van de fysiotherapiebehandeling is afhankelijk van de ernst van het letsel en de leeftijd, omdat kinderen sneller herstellen, terwijl het bij volwassenen nodig kan zijn om te investeren in enkele maanden fysiotherapie.
Fysiotherapie na elleboogdislocatie
Fysiotherapie kan geïndiceerd zijn om ontstekingen onder controle te houden, zwelling te verminderen, genezing te vergemakkelijken, contracturen te voorkomen, bewegingsbereik te behouden en terug te keren naar normale activiteiten, zonder enige pijn of bewegingsbeperking.
In de eerste dagen na de ontwrichting wordt aanbevolen om handmatige technieken uit te voeren om de amplitude van het gewricht te vergroten, en isometrische oefeningen met de elleboog gebogen, gestrekt en oefeningen om de handen te openen en te sluiten, gericht op het vergroten van de spierkracht. Als hulpmiddelen kunnen TENS-, tourbillon-, echografie-, infrarood- of laserapparatuur worden gebruikt, volgens de evaluatie die door de fysiotherapeut wordt uitgevoerd.
Na een paar dagen, in de volgende behandelingsfase, kan de fysiotherapeut de bewegingsvaardigheden, hoeken en kracht opnieuw evalueren en de behandeling voortzetten met andere oefeningen van globaal strekken van de arm en hand, en oefeningen zoals polskrullen, biceps en can bijvoorbeeld stok, flessen en rugleuning. Schouderoefeningen en posturale heropvoeding worden ook aanbevolen omdat het gebruikelijk is dat de ene schouder hoger is dan de andere, vanwege een beschermend mechanisme van de aangedane arm.
In de laatste behandelingsfase, wanneer we het hebben over de atleet, is het nog steeds nodig om training uit te voeren met oefeningen die de uitvoering van hun training kunnen vergemakkelijken, afhankelijk van de behoeften van elke sport.