Myelodysplastisch syndroom, of myelodysplasie, komt overeen met een groep ziekten die wordt gekenmerkt door progressief beenmergfalen, wat leidt tot de productie van defecte of onvolgroeide cellen die in de bloedbaan verschijnen, wat resulteert in bloedarmoede, overmatige vermoeidheid, neiging tot infecties en bloeding. frequent, wat tot zeer ernstige complicaties kan leiden.
Hoewel het op elke leeftijd kan voorkomen, komt deze ziekte vaker voor bij mensen ouder dan 70 jaar, en in de meeste gevallen zijn de oorzaken niet opgehelderd, hoewel het in sommige gevallen kan ontstaan als gevolg van de behandeling van een eerdere kanker met chemotherapie. stralingstherapie of blootstelling aan chemicaliën, zoals benzeen of rook, bijvoorbeeld.
Myelodysplasie kan meestal worden genezen met beenmergtransplantatie, maar dit is niet voor alle patiënten mogelijk en het is belangrijk om advies in te winnen bij de huisarts of hematoloog.
Belangrijkste symptomen
Het beenmerg is een belangrijke plaats in het lichaam die bloedcellen aanmaakt, zoals rode bloedcellen, dit zijn rode bloedcellen, leukocyten, de witte bloedcellen die verantwoordelijk zijn voor de verdediging van het lichaam en bloedplaatjes, die fundamenteel zijn voor de bloedstolling. Daarom veroorzaakt uw beperking tekenen en symptomen zoals:
- Overmatige vermoeidheid;
- Bleekheid;
- Kortademigheid;
- Neiging tot infecties;
- Koorts;
- Bloeden;
- Verschijning van rode vlekken op het lichaam.
In de eerste gevallen vertoont de persoon mogelijk geen symptomen en wordt de ziekte ontdekt tijdens routine-examens. Bovendien zullen de hoeveelheid en de intensiteit van de symptomen afhangen van de soorten bloedcellen die het meest worden aangetast door myelodysplasie en ook van de ernst van elk geval. Ongeveer 1/3 van de gevallen van myelodysplastisch syndroom kan zich ontwikkelen tot acute leukemie, een type ernstige kanker van de bloedcellen. Lees meer over acute myeloïde leukemie.
Het is dus niet mogelijk om een levensverwachting voor deze patiënten vast te stellen, aangezien de ziekte gedurende tientallen jaren zeer langzaam kan evolueren, aangezien ze kan evolueren naar een ernstige vorm, met weinig respons op de behandeling en binnen enkele maanden meer complicaties kan veroorzaken. jaren.
Wat zijn de oorzaken
De oorzaak van myelodysplastisch syndroom is niet erg goed vastgesteld, maar in de meeste gevallen heeft de ziekte een genetische oorzaak, maar de verandering in het DNA wordt niet altijd gevonden en de ziekte wordt geclassificeerd als primaire myelodysplasie. Hoewel het een genetische oorzaak kan hebben, is de ziekte niet erfelijk.
Myelodysplastisch syndroom kan ook als secundair worden geclassificeerd wanneer het ontstaat als gevolg van andere situaties, zoals vergiftigingen veroorzaakt door chemicaliën, zoals chemotherapie, radiotherapie, benzeen, pesticiden, tabak, lood of kwik.
Hoe te bevestigen
Om de diagnose van myelodysplasie te bevestigen, zal de hematoloog de klinische evaluatie uitvoeren en tests bestellen zoals:
- CBC , dat het aantal rode bloedcellen, leukocyten en bloedplaatjes in het bloed bepaalt;
- Myelogram , het beenmergaspiraat dat in staat is om de hoeveelheid en kenmerken van cellen op deze locatie te beoordelen. Begrijp hoe het myelogram wordt gemaakt;
- Genetische en immunologische tests , zoals karyotype of immunofenotypering;
- Beenmergbiopsie , die meer informatie kan geven over het beenmerggehalte, vooral wanneer het ernstig veranderd is of lijdt aan andere complicaties, zoals fibrose-infiltraties;
- Dosering van ijzer, vitamine B12 en foliumzuur , omdat hun tekort veranderingen in de bloedproductie kan veroorzaken.
Op deze manier zal de hematoloog het type myelodysplasie kunnen detecteren, het kunnen onderscheiden van andere beenmergaandoeningen en het type behandeling beter kunnen bepalen.
Hoe de behandeling is uitgevoerd
De belangrijkste vorm van behandeling is beenmergtransplantatie, wat kan leiden tot genezing van de ziekte, maar niet alle mensen zijn gekwalificeerd voor deze procedure, die moet worden gedaan bij mensen die geen ziekten hebben die hun fysieke capaciteit beperken en bij voorkeur onder de 65 jaar.
Een andere behandelingsoptie omvat chemotherapie, die meestal wordt gedaan met geneesmiddelen zoals Azacitidine en Decitabine, uitgevoerd in cycli die worden bepaald door de hematoloog.
Bloedtransfusie kan in sommige gevallen nodig zijn, vooral als er sprake is van ernstige bloedarmoede of een tekort aan bloedplaatjes die een adequate bloedstolling mogelijk maken. Controleer de indicaties en hoe de bloedtransfusie wordt uitgevoerd.