Radiculopathie wordt gekenmerkt door de verwonding of beschadiging van een of meer zenuwen en hun zenuwwortels die door de wervelkolom gaan, wat leidt tot het optreden van symptomen zoals pijn, tintelingen, een gevoel van shock en zwakte van de ledematen, zoals pijn als gevolg van de betrokkenheid van de heupzenuw, bijvoorbeeld.
De zenuwen en zenuwwortels maken deel uit van het zenuwstelsel en zijn verantwoordelijk voor het overbrengen van informatie tussen de hersenen en de ledematen van het lichaam, zoals gevoeligheid, kracht en beweging. Over het algemeen wordt radiculopathie veroorzaakt door compressie van de zenuwwortels als gevolg van ziekten zoals hernia of spinale artrose, maar het kan ook ontstaan door andere oorzaken zoals ontsteking, ischemie, spinale trauma of infiltratie door een tumor.
Elke locatie van de wervelkolom kan worden aangetast, maar het komt vaker voor in de lumbale en cervicale gebieden, en de behandeling wordt uitgevoerd op basis van de oorzaak, waaronder fysiotherapie, gebruik van pijnstillende of ontstekingsremmende medicijnen voor pijn en, in gevallen serieuzer, een operatie.
Symptomen die kunnen optreden
De belangrijkste symptomen van radiculopathie zijn afhankelijk van de aangetaste zenuw, meestal van invloed op de cervicale of lumbale regio, en omvatten:
- Pijn;
- Tintelingen;
- Gevoelloosheid;
- Verminderde reflexen;
- Spieratrofie.
Behalve dat ze zich in de wervelkolom bevinden, stralen de symptomen van radiculopathie gewoonlijk uit naar locaties op het lichaam die worden geïnnerveerd door de aangetaste zenuw, zoals de armen, handen, benen of voeten. Dit gebied dat overeenkomt met de innervatie van een zenuw wordt een dermatoom genoemd. Lees meer over wat dermatomen zijn en waar ze zich bevinden.
Pijn en andere symptomen verergeren gewoonlijk in situaties met verhoogde zenuwcompressie, zoals hoesten. Bovendien kan er in de meest ernstige gevallen een afname van de kracht of zelfs verlamming van het overeenkomstige gebied zijn.
Een bekend voorbeeld van radiculopathie is pijn in de heupzenuw , ook wel ischias genoemd, die meestal wordt veroorzaakt door compressie van de wortels van deze zenuw die zich nog in de wervelkolom bevindt, maar die kan uitstralen langs het hele pad van de zenuw in het been. Lees meer over hoe u heupzenuwpijn kunt behandelen.
Hoofdoorzaken
De belangrijkste oorzaken van radiculopathie zijn:
- Hernia-schijven;
- Stenose van het wervelkanaal;
- Spinale artrose, ook bekend als spondyloartrose;
- Massa in het merg, zoals tumoren of abcessen;
- Infecties, zoals herpes zoster, syfilis, HIV, cytomegalovirus of tuberculose, bijvoorbeeld;
- Diabetische radiculopathie;
- Ischemie, veroorzaakt door veranderingen in de bloedstroom, bijvoorbeeld bij vasculitis;
- Ontstekingen, zoals die optreden bij bijvoorbeeld acute en chronische inflammatoire demyeliniserende polyradiculoneuropathie of bij sarcoïdose.
Bovendien kan radiculopathie worden veroorzaakt na een ongeval dat ernstig trauma aan de wervelkolom veroorzaakt.
Hoe te bevestigen
Om radiculopathie te diagnosticeren, moet een arts de symptomen identificeren, een fysieke evaluatie maken, de belangrijkste pijnpunten detecteren en tests bestellen, zoals radiografie of MRI van de wervelkolom om veranderingen in de wervelkolom te detecteren, de aangetaste zenuw en de oorzaak ervan identificeren.
Het elektroneuromyografie (ENMG) -onderzoek kan in veel gevallen nuttig zijn, omdat het de aanwezigheid van laesies beoordeelt die zenuwen en spieren aantasten, en de geleiding van een elektrische impuls in een zenuw kan registreren. Deze test is vooral aangewezen als er twijfel bestaat over de oorzaak van de symptomen, en kan bevestigen of er zelfs maar een zenuwbeschadiging is of dat er andere soorten neurologische aandoeningen zijn geassocieerd. Lees meer over hoe het wordt gedaan en de indicaties voor elektroneuromyografie.
Hoe de behandeling is uitgevoerd
De behandeling van radiculopathie is afhankelijk van de oorzaak, aangegeven door de orthopedist of neurochirurg, en omvat fysiotherapie, met bijvoorbeeld rekoefeningen, manipulatie van de wervels en spierversterking, wat kan leiden tot genezing van symptomen of in ieder geval ze verlichten.
Bovendien kan de arts het gebruik van pijnstillers aanbevelen, zoals paracetamol, dipyrone, tramal of codeïne, of ontstekingsremmende geneesmiddelen, zoals diclofenac, ketoprofen of nimesulide, om pijn en ongemak te beheersen.
Bij mensen met chronische pijn kunnen ook andere medicijnen worden gebruikt om de pijn en andere daarmee samenhangende aandoeningen, zoals slapeloosheid en depressie, beter onder controle te krijgen, en dit zijn: antidepressiva, zoals amitriptyline; anticonvulsiva, zoals gabapentine en pregabaline; of spierverslappers, zoals cyclobenzaprine.
In ernstigere gevallen kan de arts een operatie aanbevelen, vooral voor decompressie van de zenuwwortel.