Bacteriële vaginose is een van de meest voorkomende infecties tijdens de zwangerschap en treedt voornamelijk op als gevolg van hormonale veranderingen die vaak voorkomen tijdens de zwangerschap, wat leidt tot een onbalans van de vaginale microbiota en het optreden van karakteristieke tekenen en symptomen van vaginose, zoals grijze afscheiding met een sterke geur en een branden tijdens het urineren.
Vaginose tijdens de zwangerschap wordt meestal geassocieerd met de bacterie Gardnerella vaginalis of Gardnerella mobiluncus en hoewel het de ontwikkeling van de baby niet verstoort, kan het het risico op vroeggeboorte of zelfs dat de baby bijvoorbeeld met een laag gewicht wordt geboren, verhogen. Dus in geval van vaginale veranderingen is het erg belangrijk om de verloskundige of gynaecoloog te raadplegen om vast te stellen of er een probleem is en om de meest geschikte behandeling te starten.
Belangrijkste symptomen
In de meeste gevallen veroorzaakt bacteriële vaginose geen symptomen en daarom ontdekken veel vrouwen de infectie pas tijdens een routineonderzoek bij de gynaecoloog of verloskundige. Andere vrouwen kunnen echter symptomen krijgen zoals:
- Vieze geur, vergelijkbaar met rotte vis;
- Witte of grijsachtige afscheiding;
- Branden met urine;
- Roodheid en jeuk in het genitale gebied.
Deze symptomen kunnen ook worden verward met candidiasis en daarom is het erg belangrijk dat de diagnose wordt gesteld door de gynaecoloog, omdat de behandeling van vaginose en candidiasis anders is.
De diagnose bacteriële vaginose wordt gesteld op basis van de evaluatie van tekenen en symptomen die door de vrouw worden gepresenteerd, naast het resultaat van tests die mogelijk zijn geïndiceerd als bijvoorbeeld urine en urinecultuur. Begrijp hoe de diagnose bacteriële vaginose wordt gesteld.
Hoe de behandeling is uitgevoerd
Behandeling voor bacteriële vaginose tijdens de zwangerschap moet altijd worden begeleid door de verloskundige of gynaecoloog en wordt meestal gedaan als de zwangere vrouw symptomen heeft of een groot risico loopt op bijvoorbeeld een vroeggeboorte.
Zo kan de behandeling worden uitgevoerd met het gebruik van orale antibiotica, zoals clindamycine of metronidazol, gedurende 7 dagen of met de toepassing van antibiotica in zalf gedurende ongeveer 5 dagen. De behandeltijd moet worden gerespecteerd volgens de instructies van de arts, zelfs als de symptomen eerder verdwijnen.