Craniale gezichtsvernauwing, of craniostenose zoals het ook wordt genoemd, is een genetische verandering die ervoor zorgt dat de botten van het hoofd zich sluiten voor de verwachte tijd, waardoor er enkele veranderingen in het hoofd en gezicht van de baby ontstaan.
Het kan al dan niet verband houden met een syndroom en er is geen verstandelijke beperking van het kind. Het moet echter tijdens het leven enkele operaties ondergaan om te voorkomen dat de hersenen in een kleine ruimte worden samengedrukt, waardoor andere functies van het organisme in gevaar komen.
Kenmerken van craniale stenose van het gezicht
De kenmerken van de baby met craniale stenose in het gezicht zijn:
- ogen iets verder van elkaar verwijderd;
- Ondieper dan normale banen, waardoor de ogen eruit lijken te springen;
- afname van de ruimte tussen de neus en de mond;
- het hoofd kan meer langwerpig zijn dan normaal of in een driehoekige vorm, afhankelijk van de hechtdraad die vroeg is gesloten.
Er zijn verschillende oorzaken voor craniale gezichtsvernauwing. Het kan al dan niet verband houden met een genetische ziekte of syndroom, zoals het Crouzon-syndroom of het apert-syndroom, of het kan worden veroorzaakt door het gebruik van medicijnen tijdens de zwangerschap, zoals fenobarbital, een geneesmiddel tegen epilepsie.
Studies tonen aan dat moeders die roken of op grote hoogte wonen, meer kans hebben om een baby te krijgen met craniale gezichtsvernauwing als gevolg van verminderde zuurstof die tijdens de zwangerschap aan de baby wordt doorgegeven.
Chirurgie voor craniale gezichtsvernauwing
De behandeling van craniale aangezichtsvernauwing bestaat uit het uitvoeren van een operatie om de bothechtingen waaruit de botten van het hoofd bestaan te verwijderen en zo een goede hersenontwikkeling mogelijk te maken. Afhankelijk van de ernst van de casus kunnen tot het einde van de adolescentie 1, 2 of 3 operaties worden uitgevoerd. Na de operaties is het esthetisch resultaat bevredigend.
Het gebruik van beugels op tanden maakt deel uit van de behandeling om een verkeerde uitlijning tussen de tanden te voorkomen, de betrokkenheid van de kauwspieren en het kaakgewricht te voorkomen en om de botten die het gehemelte vormen te helpen sluiten.